“Leven op een postzegel!” Dit is hoe het voelde nadat ik in juni 2018 te horen kreeg dat ik borstkanker had. Mijn wereld kreeg de grootte van die postzegel. 120 afspraken in het ziekenhuis in 8 maanden tijd. Dat betekent dagelijks met kanker bezig zijn.

I

n maart 2019 werd ik ‘losgelaten’ door de artsen in het ziekenhuis. Ik kreeg de mededeling dat ze me over 3 maanden terug wilden zien. Dat is fijn, maar het gaf mij een gevoel van paniek. Ik had een heleboel meegemaakt in 8 maanden. Ik kon alleen maar denken: ‘Oh, nu moet mijn lijf het dus weer zelf gaan doen, geen controles.’
Met de mededeling van de artsen ‘tot over 3 maanden’ en dus niet meer het dagelijkse ritje naar het ziekenhuis, komt er rust. Ook neemt de visite en aandacht af en voor mij kwam nu echt het besef dat ik kanker heb. Toen begon het verwerken… ik had geleefd op adrenaline.

Ik noem het ‘opkrabbelen’, en dat lukt me sinds september 2019. Over het algemeen doe ik één activiteit per dag. Je kunt het vergelijken met een spaarpot met daarin 10 euro. Elke dag kijk ik wat ik kan uitgeven, is het 6 euro of nog een beetje erbij of niet. Ik kijk naar welke dingen ik graag wil doen en daarvoor spaar ik dan, anders is het op dit moment niet haalbaar.

“Het gaat zoveel verder als alleen ziek zijn!”

De huisarts vertelde over Adamas
De huisarts stelde voor dat ik eens ging kijken bij Adamas. Maar Adamas stond voor mij gelijk aan ‘theezakjes vouwen’ met en door ouderen, toch niet een plek voor mij? Ik wilde niet, maar ging toch. Tot aan de deur hield ik het gevoel van niet willen. Op het pad naar de deur kwam ik een ouder stel tegen. De deur ging automatisch open, de gastvrouw stond nog in de deuropening. Zij zag de twijfel in mijn blik en vroeg: “Ben je hier voor het eerst?”. Zij gaf mij een rondleiding en we hadden een fijn gesprek. Het was een goede start in een omgeving die huiselijk bleek te zijn. Verse bloemen overal, de kaarsen branden en er werd naar me geluisterd. Hier kan ik mijn verhaal vertellen, een klankbord buiten je vertrouwde omgeving kan heel prettig zijn. De ervaring van de vrijwilligers vind ik fijn, zij stellen vragen die ertoe doen.  Te weten dat ik er altijd naartoe kan is voor mij van groot belang. Bij Adamas sta ík als persoon centraal en niet de ziekte en dat is de kracht van Adamas.

Wat doe ik bij Adamas?
Bij Adamas kun je veel activiteiten doen, er is voor elk wat wils. Mij bevallen de gesprekken goed en is een massage erg fijn. De kleine vergoeding soms voor een activiteit, zoals een uur lang een massage, maakt het bereikbaar voor iedereen. Daarnaast is het voor mij prettig bij Adamas ergens aan mee te doen. Ik kan sommige dingen iets minder goed en dat is hier niet erg. Er kijkt niemand van op dat het soms iets minder goed gaat.

Ik waardeer de gastheren en vrouwen erg.
Zij zijn er vrijwillig voor mij en anderen, daar kiezen zij bewust voor. Ze hebben kennis en ervaring, luisteren en voelen met je mee. Een vrijwilliger vertelde mij dat het voldoening geeft iets op deze manier te betekenen voor een ander, naast het ‘gewone’ werken.

Mijn wens

Kanker hangt voor veel mensen nog samen met de dood, terwijl er ook heel veel mensen zijn die ervan genezen. Iedereen weet dat het een vreselijke ziekte is, maar ik zou graag zien dat we iets meer kijken naar de enorme vooruitgang die de medische wetenschap heeft geboekt waardoor er zoveel meer mensen beter kunnen worden. Op die manier geeft het hoop en kracht voor ieder die hier mee te maken heeft of in de toekomst krijgt in plaats van angst als je steeds spreekt over “die vreselijke ziekte kanker”.

Wat drijft mij nu…? Natuurlijk mijn man en kinderen, maar ook het leven zelf. Ik heb meer oog voor de kleine dingen en waardeer alles zoveel meer.  Ik ga voor de 90 jaar!

 Linda Verstraten, 45 jaar
 Getrouwd met Erik en 2 kinderen
 Werkt mee in het bedrijf van haar man